مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۹۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه به کوی یار ما افتادی</p></div>
<div class="m2"><p>آن روی بدیدی به قفا افتادی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با تو گفتم که بی‌دلم من بیدل</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌دل اکنون شدم که بیرون رفتی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1452

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۱

ای آنکه به کوی یار ما افتادی
آن روی بدیدی به قفا افتادی
با تو گفتم که بی دلم من بیدل
بی دل اکنون شدم که بیرون رفتی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به کسی اشاره می‌کند که به کوی محبوبش رسیده و زیبایی او را دیده است، اما با این حال در غم و اندوه به سر می‌برد. شاعر قبلاً گفته بود که دلش بی‌دل و بی‌قرار است، و اکنون که معشوق از او دور شده، او به شدت دلتنگ و بی‌دل شده است.

رباعی شمارهٔ ۱۶۸۹

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۰

هوش مصنوعی: ای کسی که در راه محبوب ما قرار گرفتی، آن چهره زیبا را از پشت مشاهده کردی.

ای آنکه به کوی یار ما افتادی

آن روی بدیدی به قفا افتادی

هوش مصنوعی: به تو گفتم که من دلم در این رابطه بی‌عاطفه و سرد است، اما حالا که تو رفتی، واقعیّت‌های این بی‌احساسی را حس می‌کنم و می‌بینم که حالا دل‌تنگ شده‌ام.

با تو گفتم که بی‌دلم من بیدل

بی‌دل اکنون شدم که بیرون رفتی

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده