مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>استاد مرا بگفتم اندر مستی</p></div>
<div class="m2"><p>کگاهم کن ز نیستی و هستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او داد مرا جواب و گفتا که برو</p></div>
<div class="m2"><p>گر رنج ز خلق دور داری رستی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1451

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۹

استاد مرا بگفتم اندر مستی
کگاهم کن ز نیستی و هستی
او داد مرا جواب و گفتا که برو
گر رنج ز خلق دور داری رستی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به یک استاد اشاره می‌کند که در حال مستی از او می‌پرسد. استاد به او پاسخ می‌دهد و می‌گوید اگر از نگرانی‌های دیگران دوری کنی، از رنج‌ها رها خواهی بود. به نوعی، اشاره به این دارد که دوری از دغدغه‌های دنیا می‌تواند موجب آرامش و رهایی شود.

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۷

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۸

هوش مصنوعی: استاد به من گفت که در حالت مستی، مرا به یاد بیاور و از وجود و عدم آگاه کن.

استاد مرا بگفتم اندر مستی

کگاهم کن ز نیستی و هستی

هوش مصنوعی: او به من پاسخ داد و گفت: اگر می‌خواهی از زحمت و دردسر مردم دور باشی، باید بروی.

او داد مرا جواب و گفتا که برو

گر رنج ز خلق دور داری رستی

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها