هشتصد سال پیش مولانا این رباعی را سروده ، امروزه روان شناسان در جدیدترین تحقیقات خودشان اعلام کرده اند که افراد چاق وقتی به میانسالی می رسند ، در تستهای آی کیو ، ضریب هوشی پایین تری را نسبت به افراد لاغر نشان می دهند و لاغر ها همچنان تا سنین بالاتر هم ازضریب هوشی شان کاسته نمی شود .
کل علم روان شناسی دنیای امروز ، خاک پای خرد و حکمت ادبیات ما هم نیست .

به نظر من، در لایه‌ی زیرین و ژرف این رباعی، می‌توان به جنبه‌ی دیگری از آموزه‌های رولنشناسی رسید:. خویشتن‌داری. حضرت مولانا به مثال می‌فرمایند:  کسی که بر دهان و معده و اندازه‌ی خوردن خود احاطه‌ندارد، بی‌گمان بر زبان و گفتار و کردار خود نیز  توجه و کنترلی ندارد. فرد پرخور، اگر خویشتن‌داری نیاموزد و آن را به کار نبندد، تا همیشه بر جسم و جان و روان خود پیروز نخواهد شد . اما هر آنچه که آدمی بیش از نیاز و با حرص و ولع بر جان خود بریزد، دچار ویژگی‌های زشت و ناپاک اخلاقی ناشی از عدم خودسازی می‌شود.