مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۷۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از رنج و ملال ما چه فریاد کنی</p></div>
<div class="m2"><p>آن به که به شکر وصل را شاد کنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از ما چه گریزی و چرا داد کنی</p></div>
<div class="m2"><p>زان ترس که وصل را بسی یاد کنی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1450

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۲

از رنج و ملال ما چه فریاد کنی
آن به که به شکر وصل را شاد کنی
از ما چه گریزی و چرا داد کنی
زان ترس که وصل را بسی یاد کنی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از رنج و درد خود صحبت می‌کند و از معشوق می‌خواهد که به جای عذاب دادن، با وصل و عشقش او را شاد کند. او از معشوق می‌پرسد چرا از او فرار می‌کند و به چه دلیلی چنین رفتاری دارد، در حالی که می‌داند یادآوری وصل و محبت، باعث ترس و اضطراب او می‌شود.

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۰

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۱

هوش مصنوعی: از درد و غم ما چه فایده‌ای دارد اگر فریاد بزنید، بهتر است که با سپاسگزاری به شادی وصل بپردازید.

از رنج و ملال ما چه فریاد کنی

آن به که به شکر وصل را شاد کنی

هوش مصنوعی: چرا از ما فرار می‌کنی و اجازه نمی‌دهی به ما نزدیک شوی؟ آیا به خاطر ترس از اینکه یاد وصال بیفتی این کار را می‌کنی؟

از ما چه گریزی و چرا داد کنی

زان ترس که وصل را بسی یاد کنی

رباعی شمارهٔ ۱۶۷۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده