مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روی تو نماز آمد و چشمت روزه</p></div>
<div class="m2"><p>وین هر دو کنند از لبت دریوزه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جرمی کردم مگر که من مست بدم</p></div>
<div class="m2"><p>آب تو بخوردم و شکستم کوزه</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1446

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۸

روی تو نماز آمد و چشمت روزه
وین هر دو کنند از لبت دریوزه
جرمی کردم مگر که من مست بدم
آب تو بخوردم و شکستم کوزه

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به دو عمل عبادتی یعنی نماز و روزه اشاره می‌کند که با زیبایی و جذابیت چهره محبوبش به تصویر کشیده شده‌اند. سپس شاعر از گناه خود سخن می‌گوید و اعتراف می‌کند که به خاطر عشق و شوق به معشوق، مرتکب خطا شده است. او خود را مست و غرق در عشق می‌داند که در تلاش برای نوشیدن آب محبوبش، کوزه را شکسته است.

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۶

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۷

هوش مصنوعی: حضورت چون نماز برای من مقدس و با ارزش است و چشمانت همچون روزه‌ای با روح و پر از تمرکز است؛ این دو به برکت لب‌های تو از همدیگر بهره‌مند می‌شوند.

روی تو نماز آمد و چشمت روزه

وین هر دو کنند از لبت دریوزه

هوش مصنوعی: من شاید اشتباهی مرتکب شدم، زیرا در حالی که بی‌خبر و در حال نشئگی بودم، آب تو را نوشیدم و کوزه‌ات را شکستدم.

جرمی کردم مگر که من مست بدم

آب تو بخوردم و شکستم کوزه

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده