مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانیست غذای او غم و اندیشه</p></div>
<div class="m2"><p>جانی دگر است همچو شیر بیشه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اندیشه چو تیشه است گزافه مندیش</p></div>
<div class="m2"><p>هان تا نزنی تو پای خود را تیشه</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1446

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۲

جانیست غذای او غم و اندیشه
جانی دگر است همچو شیر بیشه
اندیشه چو تیشه است گزافه مندیش
هان تا نزنی تو پای خود را تیشه

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ما یادآوری می‌کند که غم و اندیشه نمی‌تواند غذا و sustenance روح باشد. او می‌گوید که روح باید مانند شیر جنگل قوی و آزاد باشد. همچنین تأکید می‌کند که افکار منفی و اضافی به مانند تیشه‌ای است که می‌تواند خود را آسیب بزند. در نهایت، شاعر هشدار می‌دهد که نباید به افکار منفی اجازه داد تا به خودمان آسیب برسانند.

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۰

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۱

هوش مصنوعی: غذای دل او غم و نگرانی نیست، بلکه او روحی دیگر دارد، مانند شیری در دشت.

جانیست غذای او غم و اندیشه

جانی دگر است همچو شیر بیشه

هوش مصنوعی: فکر کردن بی‌اندازه و بی‌ملاحظگی مانند تیشه‌ای است که ممکن است به خودت آسیب بزند. پس مراقب باش که با افکارت به خود آسیب نرسانی.

اندیشه چو تیشه است گزافه مندیش

هان تا نزنی تو پای خود را تیشه

رباعی شمارهٔ ۱۶۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده