این شعر یکی از عمیق ترین مفاهیم را در دو بیت هویدا می‌سازد. این مفهوم که همه ی دنیای هستی و خارجی، بر اساس ذهنیات و تصورات ما عمل می کند. اگر ما دنیا را زیبا و نعمت و عشق بدانیم، چیزی غیر از این نمی‌بینیم. بر این اساس است که بزرگان گفته اند گنج و نیرو از درون ماست.
در جای دیگری مولانا می فرماید:
گنج دل زمین منم سر چه نهی تو برزمین
قبله ی آسمان منم رو چه به آسمان کنی؟
از محبوب ترین رباعیات مولوی از نظر بنده