مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۰۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خواب مرا بسته و مدفون کرده</p></div>
<div class="m2"><p>شب را و مرا بی‌خود و مجنون کرده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جان را به فسون گرم از تن برده</p></div>
<div class="m2"><p>دل را بستم ز خانه بیرون کرده</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1444

رباعی شمارهٔ ۱۶۰۷

ای خواب مرا بسته و مدفون کرده
شب را و مرا بی خود و مجنون کرده
جان را به فسون گرم از تن برده
دل را بستم ز خانه بیرون کرده

هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر حالتی از خواب و گمگشتگی هستند. شاعر می‌گوید که خواب او را به بند کشیده و دچار جنون کرده است. او احساس می‌کند که جانش از بدنه‌اش جدا شده و دلش را از خانه و آرامش دور کرده است. این توصیف‌ها نشان‌دهنده احساسی عمیق از سردرگمی و دوری از خود است.

رباعی شمارهٔ ۱۶۰۵

رباعی شمارهٔ ۱۶۰۶

هوش مصنوعی: ای خواب، تو مرا در شب گرفتار و پنهان کرده‌ای و به خاطر تو، من را دیوانه و بی‌خود کرده‌ای.

ای خواب مرا بسته و مدفون کرده

شب را و مرا بی‌خود و مجنون کرده

هوش مصنوعی: روح من به جادو و فریب از بدنم جدا شده و دل من را هم از خانه‌ام بیرون کرده‌اند.

جان را به فسون گرم از تن برده

دل را بستم ز خانه بیرون کرده

رباعی شمارهٔ ۱۶۰۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده