مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در اصل یکی بُدَست جان من و تو</p></div>
<div class="m2"><p>پیدای من و تو و نهان من و تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خامی باشد که گویی آن من و تو</p></div>
<div class="m2"><p>برخاست من و تو از میان من و تو</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1440

رباعی شمارهٔ ۱۵۶۵

در اصل یکی بدست جان من و تو
پیدای من و تو و نهان من و تو
خامی باشد که گویی آن من و تو
برخاست من و تو از میان من و تو

هوش مصنوعی: این شعر به ارتباط عمیق بین انسان‌ها اشاره دارد. شاعر می‌گوید که در واقع من و تو یک حقیقت واحد هستیم که در دو ظاهر متفاوت خود را نشان می‌دهیم. این ارتباط نشان دهنده‌ی وحدت و پیوندی است که میان ما وجود دارد، حتی اگر به نظر برسد که هر یک از ما جدا از دیگری هستیم. در نهایت، این تفاوت‌های ظاهری نمی‌توانند ماهیت واقعی ارتباط ما را تغییر دهند.

رباعی شمارهٔ ۱۵۶۳

رباعی شمارهٔ ۱۵۶۴

هوش مصنوعی: در واقع، من و تو از یک روح هستیم، چیزی که به وضوح در وجود ما و همچنین در عمق وجود ما نهفته است.

در اصل یکی بُدَست جان من و تو

پیدای من و تو و نهان من و تو

هوش مصنوعی: این خط به نوعی به عدم وجود جدایی حقیقی بین من و تو اشاره دارد. در واقع، وقتی که به عمق رابطه‌ها و وجود خود توجه کنیم، متوجه می‌شویم که فاصله‌های ظاهری بین ما نمی‌تواند ما را از هم جدا کند. ما از یک جوهر و حقیقت مشترک برمی‌خیزیم و در واقع، این جدایی تنها یک توهم است.

خامی باشد که گویی آن من و تو

برخاست من و تو از میان من و تو

رباعی شمارهٔ ۱۵۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها