مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من بیرخ تو باده ندانم خوردن</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌دست تو من مهره ندانم بردن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از دور مرا رقص همی فرمائی</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌پردهٔ تو رقص ندانم کردن</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1436

رباعی شمارهٔ ۱۵۱۲

من بیرخ تو باده ندانم خوردن
بی دست تو من مهره ندانم بردن
از دور مرا رقص همی فرمایی
بی پرده تو رقص ندانم کردن

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر وابستگی عاطفی عمیق شاعر به معشوق است. شاعر می‌گوید که بدون حضور معشوق هیچ لذتی از زندگی نمی‌برد و حتی کارهایی مثل نوشیدن شراب یا رقصیدن برایش بی‌معناست، چرا که همه چیز در سایه وجود او رنگ و بویی خاص پیدا می‌کند. به عبارتی، عشق او به معشوق را پایه‌گذار همه احساسات و شادی‌هایش می‌داند.

رباعی شمارهٔ ۱۵۱۰

رباعی شمارهٔ ۱۵۱۱

هوش مصنوعی: من بدون تو نمی‌دانم چگونه باده بنوشم و بدون تو نمی‌دانم چگونه عشق را تجربه کنم.

من بیرخ تو باده ندانم خوردن

بی‌دست تو من مهره ندانم بردن

هوش مصنوعی: تو از دور مرا به رقص در می‌آوری، اما به خاطر اینکه نمی‌توانم چهره‌ات را ببینم، نمی‌دانم چطور باید برقصم.

از دور مرا رقص همی فرمائی

بی‌پردهٔ تو رقص ندانم کردن

رباعی شمارهٔ ۱۵۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده