مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>طبعی نه که با دوست در نیامیزم من</p></div>
<div class="m2"><p>عقلی نه که از عشق بپرهیزم من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دستی نه که با قضا درآویزم من</p></div>
<div class="m2"><p>پائی نه که از میانه بگریزم من</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1434

رباعی شمارهٔ ۱۴۹۳

طبعی نه که با دوست در نیامیزم من
عقلی نه که از عشق بپرهیزم من
دستی نه که با قضا درآویزم من
پایی نه که از میانه بگریزم من

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که نه طبعش اجازه می‌دهد که با دوست نزدیک نشود، نه عقلش او را از عشق دور نگه می‌دارد، نه دستش در برابر سرنوشت تسلیم می‌شود و نه پاهایش از میانه راه فرار می‌کنند. این ابیات نشان‌دهنده تعهد و وابستگی عمیق شاعر به دوستی و عشق است.

رباعی شمارهٔ ۱۴۹۱

رباعی شمارهٔ ۱۴۹۲

هوش مصنوعی: من طبیعتی دارم که هرگز نمی‌توانم با دوستی در ارتباط نباشم و عقلی ندارم که بخواهم از عشق دوری کنم.

طبعی نه که با دوست در نیامیزم من

عقلی نه که از عشق بپرهیزم من

هوش مصنوعی: من دست‌هایی ندارم که با سرنوشت درگیر شوم و پاهایی هم ندارم که از وسط راه فرار کنم.

دستی نه که با قضا درآویزم من

پائی نه که از میانه بگریزم من

رباعی شمارهٔ ۱۴۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده