مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد کودکی و رفت جوانی ز جوان</p></div>
<div class="m2"><p>روز پیری رسید بر پر ز جهان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر مهمانرا سه روز باشد پیمان</p></div>
<div class="m2"><p>ای خواجه سه روز شد تو بر خیز و بران</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1433

رباعی شمارهٔ ۱۴۸۸

شد کودکی و رفت جوانی ز جوان
روز پیری رسید بر پر ز جهان
هر مهمانرا سه روز باشد پیمان
ای خواجه سه روز شد تو بر خیز و بران

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به گذر زمان و تغییر مراحل زندگی اشاره می‌کند. ابتدا به دوران کودکی و جوانی اشاره می‌شود و سپس به پیری که می‌رسد. شاعر می‌گوید هر مهمانی (زندگی) تنها سه روز در زندگی ما پابرجاست و از شخصی که به نظر می‌رسد فرصتی برای عمل دارد، می‌خواهد که از خواب بیدار شود و از زندگی‌اش بهره ببرد. این شعر تأکیدی بر لزوم استفاده از زمان و فرصت‌های زندگی است.

رباعی شمارهٔ ۱۴۸۶

رباعی شمارهٔ ۱۴۸۷

هوش مصنوعی: کودکی گذشت و جوانی به پایان رسید، اکنون به پیری رسیده‌ایم و از دنیا فاصله می‌گیریم.

شد کودکی و رفت جوانی ز جوان

روز پیری رسید بر پر ز جهان

هوش مصنوعی: هر مهمانی باید سه روز در خانهٔ صاحب‌خانه بماند و حالا که سه روز تمام شده، ای آقا، وقت آن است که بلند شوی و بروی.

هر مهمانرا سه روز باشد پیمان

ای خواجه سه روز شد تو بر خیز و بران

رباعی شمارهٔ ۱۴۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده