مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>توبه کردم ز توبه کردن ای جان</p></div>
<div class="m2"><p>نتوان ز قضا کشید گردن ای جان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سوگند بسر می‌نبرم لیک خوش است</p></div>
<div class="m2"><p>سوگند به نام دوست خوردن ای جان</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1430

رباعی شمارهٔ ۱۴۴۷

توبه کردم ز توبه کردن ای جان
نتوان ز قضا کشید گردن ای جان
سوگند بسر می نبرم لیک خوش است
سوگند به نام دوست خوردن ای جان

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر درباره توبه و بازگشت به اشتباهاتش صحبت می‌کند. او می‌گوید که از توبه کردن خسته شده و نمی‌تواند سرش را از قضا و تقدیر بلند کند. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که هرچند به خود قول داده که سمت مسکرات نرود، اما نمی‌تواند از نام دوست و خوشی‌های آن چشم‌پوشی کند.

رباعی شمارهٔ ۱۴۴۵

رباعی شمارهٔ ۱۴۴۶

هوش مصنوعی: ای جان، من از توبه کردن پشیمان شدم، زیرا نمی‌توانم از تقدیر و سرنوشت فرار کنم.

توبه کردم ز توبه کردن ای جان

نتوان ز قضا کشید گردن ای جان

هوش مصنوعی: من به می‌خوردن و به نام دوست قسم نمی‌خورم، اما نوشیدن شراب به یاد او برایم خوشایند است، ای جان.

سوگند بسر می‌نبرم لیک خوش است

سوگند به نام دوست خوردن ای جان

رباعی شمارهٔ ۱۴۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده