مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنکس که بروی خواب او رشک پریست</p></div>
<div class="m2"><p>آمد سحری و بر دل من نگریست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او گریه و من گریه که تا آمد صبح</p></div>
<div class="m2"><p>پرسید کز این هر دو عجب عاشق کیست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1310

فانوس خیال » تصویر 1754 - مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۲

رباعی شمارهٔ ۱۴۳

آنکس که بروی خواب او رشک پریست
آمد سحری و بر دل من نگریست
او گریه و من گریه که تا آمد صبح
پرسید کز این هر دو عجب عاشق کیست

هوش مصنوعی: این اشعار به بیان احساسات عاشقانه و غمگین پرداخته است. شاعر به زیبایی معشوق خود اشاره می‌کند و می‌گوید که گویی او خواب پری‌ها را دارد. در سحرگاه، معشوق نگاهی به دل شاعر می‌اندازد و هر دو در حال گریه هستند. تا زمانی که صبح می‌رسد، سوالی به وجود می‌آید که از میان این دو عاشق، کدام یک واقعاً عاشق است.

رباعی شمارهٔ ۱۴۱

رباعی شمارهٔ ۱۴۲

هوش مصنوعی: کسی که خوابش شبیه زیبایی پریان است، در سحرگاه جلوه‌ای بر دل من نگریست.

آنکس که بروی خواب او رشک پریست

آمد سحری و بر دل من نگریست

هوش مصنوعی: او می‌گرید و من هم می‌گریم، صبح که فرا می‌رسد پرسش می‌کند که عجب، در میان ما دو نفر، عاشق واقعی کیست.

او گریه و من گریه که تا آمد صبح

پرسید کز این هر دو عجب عاشق کیست

رباعی شمارهٔ ۱۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها