مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای عادت عشق عین ایمان خوردن</p></div>
<div class="m2"><p>نی غصهٔ نان و غصهٔ جان خوردن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن مائده چون زر و زو شب بیرونست</p></div>
<div class="m2"><p>روزه چه بود صلای پنهان خوردن</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1427

رباعی شمارهٔ ۱۴۱۷

ای عادت عشق عین ایمان خوردن
نی غصه نان و غصه جان خوردن
آن مایده چون زر و زو شب بیرونست
روزه چه بود صلای پنهان خوردن

هوش مصنوعی: این شعر به ارتباط عشق و ایمان اشاره دارد و بیان می‌کند که عشق واقعی باید بر غم‌ها فائق آید و بر نیازهای مادی غلبه کند. عشق همچون یک مایده گرانبهاست که در تاریکی شب به دست می‌آید، در حالی که روزه به معنای پنهان نگه‌داشتن این عشق و احساسات عمیق است.

رباعی شمارهٔ ۱۴۱۵

رباعی شمارهٔ ۱۴۱۶

هوش مصنوعی: عادت عشق مانند ایمان است؛ نیازی به نگرانی دربارهٔ نان و جان نیست.

ای عادت عشق عین ایمان خوردن

نی غصهٔ نان و غصهٔ جان خوردن

هوش مصنوعی: این مائده که شبیه طلاست، در شب نمایان می‌شود و در روز پنهان است. بنابراین، روزه‌داری به چه معناست وقتی که می‌توان به طور پنهانی غذا خورد؟

آن مائده چون زر و زو شب بیرونست

روزه چه بود صلای پنهان خوردن

رباعی شمارهٔ ۱۴۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها