مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۰۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای داد که هست جمله بیدار از من</p></div>
<div class="m2"><p>ای من که هزار آه و فریاد از من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چو ذلک ما قدمت ایدیکم گفت</p></div>
<div class="m2"><p>ناشاد شبی که اصل غم زاد از من</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1426

رباعی شمارهٔ ۱۴۰۳

ای داد که هست جمله بیدار از من
ای من که هزار آه و فریاد از من
چو ذلک ما قدمت ایدیکم گفت
ناشاد شبی که اصل غم زاد از من

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به ناگواری و درد دل خود اشاره می‌کند. او از ناآرامی و بیداری‌اش می‌گوید که ناشی از غم و درد طولانی‌مدتش است. همچنین به دردی اشاره دارد که از وجود خود او نشأت می‌گیرد و این عذابی است که شب‌هایش را مشوب کرده است. در واقع، او از عواطف عمیق و احساسات درونی‌اش صحبت می‌کند که او را به نوعی غم و اندوه محکوم کرده است.

رباعی شمارهٔ ۱۴۰۱

رباعی شمارهٔ ۱۴۰۲

هوش مصنوعی: آه از من که هر کس در اطرافم بیدار و آگاه است، اما من در درونم پر از درد و ناله هستم.

ای داد که هست جمله بیدار از من

ای من که هزار آه و فریاد از من

هوش مصنوعی: هر چه که از کارهای خود انجام داده‌اید، باعث ناخرسندی من شده است، زیرا شب تلخی که منجر به ایجاد غم در من شد، به خاطر شماست.

چو ذلک ما قدمت ایدیکم گفت

ناشاد شبی که اصل غم زاد از من

رباعی شمارهٔ ۱۴۰۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده