مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بسکه فساد و ابلهی زاد از من</p></div>
<div class="m2"><p>در عمر کسی نگشت دلشاد از من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من طالب داد و جمله بیداد از من</p></div>
<div class="m2"><p>فریاد من از جمله و فریاد از من</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1424

رباعی شمارهٔ ۱۳۸۸

از بسکه فساد و ابلهی زاد از من
در عمر کسی نگشت دلشاد از من
من طالب داد و جمله بیداد از من
فریاد من از جمله و فریاد از من

هوش مصنوعی: این شعر به بیان ناامیدی و مشکلات فردی می‌پردازد که به خاطر فساد و نادانی خود به دیگران آسیب زده است. شاعر از زندگی خود ابراز نارضایتی می‌کند و احساس می‌کند که نه تنها خود بلکه دیگران نیز از وضعیت او رنج می‌برند. او طلب عدالت دارد اما در عین حال به بیدادهایی که از او سر زده اشاره می‌کند و با صدای بلند فریاد می‌زند، به نوعی از وضعیت خود شکایت می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۳۸۶

رباعی شمارهٔ ۱۳۸۷

هوش مصنوعی: به خاطر فساد و نادانی که از من ناشی شده، هیچ‌کس در طول عمرش از من خوشحال نشده است.

از بسکه فساد و ابلهی زاد از من

در عمر کسی نگشت دلشاد از من

هوش مصنوعی: من به دنبال انصاف هستم و در عین حال، از ظلم و ستم رنج می‌برم. صدای من نشان‌دهنده این ناپسندیدن است و در واقع خودم هم در این میان آسیب‌دیده‌ام.

من طالب داد و جمله بیداد از من

فریاد من از جمله و فریاد از من

رباعی شمارهٔ ۱۳۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده