مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم</p></div>
<div class="m2"><p>احوال وجود با نوا می‌بینم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وان لحظه که بی‌خود نفَسی بنشینم</p></div>
<div class="m2"><p>عالَم همه سر به سر تو را می‌بینم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1422

رباعی شمارهٔ ۱۳۶۵

هر گه که دل از خلق جدا می بینم
احوال وجود با نوا می بینم
وان لحظه که بی خود نفسی بنشینم
عالم همه سر به سر تو را می بینم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر بیان می‌کند که هرگاه دلش از مردم جدا می‌شود و به درون خود می‌رود، وجودش را با نوای زیبایی می‌بیند. همچنین، زمانی که در حالت بی‌خودی قرار می‌گیرد، همه چیز را در وجود محبوبش مشاهده می‌کند. به نوعی، این شعر حس عمیق عشق و ارتباط روحی با معشوق را توصیف می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۳۶۳

رباعی شمارهٔ ۱۳۶۴

هوش مصنوعی: هر بار که دل را از بند دیگران آزاد می‌بینم، حالت وجود را همراه با خوشی و لذت حس می‌کنم.

هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم

احوال وجود با نوا می‌بینم

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که از خود بی‌خود می‌شوم، تمام جهان را فقط تو را می‌بینم.

وان لحظه که بی‌خود نفَسی بنشینم

عالَم همه سر به سر تو را می‌بینم

رباعی شمارهٔ ۱۳۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده