مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است</p></div>
<div class="m2"><p>وان زلف تو بند دل دیوانهٔ ما است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر گوشه یکی شمع و دو سه پروانه است</p></div>
<div class="m2"><p>اما نه چو شمع که پروانهٔ ما است</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1309

رباعی شمارهٔ ۱۳۶

آن سایه تو جایگه و خانه ما است
وان زلف تو بند دل دیوانه ما است
هر گوشه یکی شمع و دو سه پروانه است
اما نه چو شمع که پروانه ما است

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به عشق و ارتباط عمیقش با معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید که سایه معشوق به منزلهٔ خانه و مکان اوست و زلف‌های او همچون بندی است که دلش را به خود گره زده است. همچنین، در گوشه‌ای از این فضا شمع‌ها و پروانه‌ها وجود دارند، اما عشق او خاص و بی‌نظیر است و پروانه‌اش تنها به نور شمع او وابسته است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۴

رباعی شمارهٔ ۱۳۵

هوش مصنوعی: سایهٔ تو به عنوان خانه و مأمن ما محسوب می‌شود و زلف‌های تو به دل عاشق ما وابسته است.

آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است

وان زلف تو بند دل دیوانهٔ ما است

هوش مصنوعی: در هر گوشه، شمعی روشن و چند پروانه وجود دارد، اما این پروانه‌ها مانند پروانه‌ای که متعلق به ماست نیستند.

هر گوشه یکی شمع و دو سه پروانه است

اما نه چو شمع که پروانهٔ ما است

رباعی شمارهٔ ۱۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده