مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من عادت و خوی آن صنم میدانم</p></div>
<div class="m2"><p>او آتش و من چو روغنم میدانم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از نور لطیف او است جان می‌بیند</p></div>
<div class="m2"><p>آن دود به گرد او منم میدانم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1420

رباعی شمارهٔ ۱۳۴۱

من عادت و خوی آن صنم میدانم
او آتش و من چو روغنم میدانم
از نور لطیف او است جان می بیند
آن دود به گرد او منم میدانم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به توصیف محبت و علاقه‌اش به معشوق می‌پردازد. او معشوق را به آتش تشبیه می‌کند و خود را مانند روغن می‌داند که به آتش نزدیک است. همچنین اشاره می‌کند که جان او از نور لطیف و زیبای معشوق بهره‌مند است و خود را در سیاهی و دودی که دور او می‌چرخد، احساس می‌کند. این ابیات نشان‌دهنده‌ی وابستگی عمیق شاعر به محبوب و احساسات پیچیده‌ای است که در این رابطه تجربه می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۹

رباعی شمارهٔ ۱۳۴۰

هوش مصنوعی: من به رفتار و ویژگی‌های آن معشوق آشنا هستم؛ او مانند آتش است و من مانند روغن، که در کنار هم قرار می‌گیریم.

من عادت و خوی آن صنم میدانم

او آتش و من چو روغنم میدانم

هوش مصنوعی: از نور ملایم اوست که جان می‌بیند، آن دودی که در اطراف اوست، من این را می‌دانم.

از نور لطیف او است جان می‌بیند

آن دود به گرد او منم میدانم

رباعی شمارهٔ ۱۳۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده