مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من سر بنهم در رهت ای کان کرم</p></div>
<div class="m2"><p>کامروز از تو ای صنم مست ترم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سوگند خورم و گر تو باور نکنی</p></div>
<div class="m2"><p>سوگند چرا خورم چرا می نخورم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1420

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۸

من سر بنهم در رهت ای کان کرم
کامروز از تو ای صنم مست ترم
سوگند خورم و گر تو باور نکنی
سوگند چرا خورم چرا می نخورم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با ابراز عشق و محبت خود به معشوق، به تعبیر احساساتش می‌پردازد. او به معشوق می‌گوید که در راه او سر تسلیم فرود می‌آورد و امروز بیشتر از همیشه مجذوب او است. همچنین، از او می‌خواهد که به قسم‌هایش ایمان بیاورد و از خود می‌پرسد که چرا باید قسم بخورد اگر معشوق به او اعتماد ندارد. این شعر نمایانگر عشق عمیق و اشتیاق شاعر به معشوق است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۶

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۷

هوش مصنوعی: من سر خود را به پای تو می‌گذارم، ای منبع نوازش و مهربانی. امروز از تو شیدا و مست‌تر از همیشه‌ام.

من سر بنهم در رهت ای کان کرم

کامروز از تو ای صنم مست ترم

هوش مصنوعی: من به خدا قسم می‌خورم، اگر تو به قسمم اعتقادی نداری، پس چرا باید قسم بخورم و چرا باید این کار را ترک کنم؟

سوگند خورم و گر تو باور نکنی

سوگند چرا خورم چرا می نخورم

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها