مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم</p></div>
<div class="m2"><p>یک موی تو را به هر دو عالم ندهم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم جان را بیار محرم ندهم</p></div>
<div class="m2"><p>از گفتهٔ خود بیش دهم کم ندهم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1419

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۷

من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم
یک موی تو را به هر دو عالم ندهم
گفتم جان را بیار محرم ندهم
از گفته خود بیش دهم کم ندهم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر بیان می‌کند که هیچ چیزی را برای کمترین زخم معشوقش فدای او نمی‌کند و ارزش وجود او را بی‌نهایت می‌داند. او بر این عقیده است که حتی جانش را نیز به کسی نمی‌دهد و از موهای معشوقش نیز به هیچ‌وجه نمی‌گذرد. این اشعار نشان دهنده شدت عشق و وفاداری او به معشوق است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۵

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۶

هوش مصنوعی: زخم تو را با هیچ درمانی جبران نمی‌کنم و هیچ چیزی در دنیا برابری نمی‌کند با یک موی تو.

من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم

یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

هوش مصنوعی: گفتم که جانم را بیاور، اما اجازه نمی‌دهم کسی به رازهای درونم دسترسی پیدا کند. از آنچه می‌گویم چیزی بیشتر نمی‌دهم و چیزی کمتر هم نمی‌کنم.

گفتم جان را بیار محرم ندهم

از گفتهٔ خود بیش دهم کم ندهم

رباعی شمارهٔ ۱۳۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها