مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۹۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم که مگر غمت بود درمانم</p></div>
<div class="m2"><p>کی دانستم که با غمت درمانم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او از سر لطف گفت درمان تو چیست</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم وصلت گفت بر این درمانم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1416

رباعی شمارهٔ ۱۲۹۸

گفتم که مگر غمت بود درمانم
کی دانستم که با غمت درمانم
او از سر لطف گفت درمان تو چیست
گفتم وصلت گفت بر این درمانم

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر ابتدا به این اشاره می‌کند که نمی‌دانسته غم معشوقش می‌تواند به عنوان درمان او عمل کند. معشوق با مهربانی از او می‌پرسد که درمانش چیست و شاعر پاسخ می‌دهد که تنها وصال او، درمان واقعی‌اش است.

رباعی شمارهٔ ۱۲۹۶

رباعی شمارهٔ ۱۲۹۷

هوش مصنوعی: گفتم شاید غمت به من کمک کند، اما نمی‌دانستم که خود غمت، به نوعی درمان دردهای من است.

گفتم که مگر غمت بود درمانم

کی دانستم که با غمت درمانم

هوش مصنوعی: او با محبت به من گفت: برای درد و مشکل تو چه راه حلی وجود دارد؟ من پاسخ دادم: عشق و وصالت، که او گفت: من همین‌طور به این درمان نیاز دارم.

او از سر لطف گفت درمان تو چیست

گفتم وصلت گفت بر این درمانم

رباعی شمارهٔ ۱۲۹۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده