مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر کبر بخورده‌ام که سرمست توام</p></div>
<div class="m2"><p>مشتاب بکشتنم که در دست توام</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی که زمین حق فراخست فراخ</p></div>
<div class="m2"><p>ای جان به کجا روم که در دست توام</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1415

رباعی شمارهٔ ۱۲۸۸

گر کبر بخورده ام که سرمست توام
مشتاب بکشتنم که در دست توام
گفتی که زمین حق فراخست فراخ
ای جان به کجا روم که در دست توام

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به حالتی اشاره دارد که به خاطر عشق و وابستگی به معشوق، دچار خودپسندی و غرور شده است. او می‌گوید اگر غرورم را نشانه‌ای از شادابی می‌بینی، زود مرا نکش، چون تمام وجودم در دست توست. شاعر به معشوق می‌گوید که زمین بسیار وسیع است، اما برای من که در چنگال تو هستم، کجا می‌توانم بروم؟

رباعی شمارهٔ ۱۲۸۶

رباعی شمارهٔ ۱۲۸۷

هوش مصنوعی: اگر به خاطر غرور یا خودبزرگ‌بینی به خودم مغرور شده‌ام، نگران نباش؛ من فقط به خاطر عشق و شوق تو این‌گونه هستم و در حقیقت در آغوش تو به سر می‌برم.

گر کبر بخورده‌ام که سرمست توام

مشتاب بکشتنم که در دست توام

هوش مصنوعی: گفتی که زمین وسیع و بزرگ است، اما ای عزیز، من به کجا می‌توانم بروم وقتی که تو در دست من هستی؟

گفتی که زمین حق فراخست فراخ

ای جان به کجا روم که در دست توام

رباعی شمارهٔ ۱۲۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده