مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۷۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر باده نهان کنیم بو را چه کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>وین حال خمار و رنگ و رو را چه کنیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور با لب خشک عشق را خشک آریم</p></div>
<div class="m2"><p>این چشمهٔ چشم همچو جو را چه کنیم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1414

رباعی شمارهٔ ۱۲۷۵

گر باده نهان کنیم بو را چه کنیم
وین حال خمار و رنگ و رو را چه کنیم
ور با لب خشک عشق را خشک آریم
این چشمه چشم همچو جو را چه کنیم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به حال و هوای عشق و زیبایی اشاره دارد. او می‌پرسد اگر شراب عشق را پنهان کنیم، عطر و بوی آن را چه کنیم؟ و با حال خمار و رنگ‌پریده‌اش چه باید کرد؟ همچنین به این فکر می‌کند که اگر با لب‌های خشک نتوانیم عشق را جاری کنیم، چه بر سر چشمان پر از شوق و جوش و خروش‌مان بیاوریم. به طور کلی، شعر به مسأله عشق و ناکامی‌های آن می‌پردازد.

رباعی شمارهٔ ۱۲۷۳

رباعی شمارهٔ ۱۲۷۴

هوش مصنوعی: اگر شراب را پنهان کنیم، با بوی آن چه کنیم؟ و حالتی که مستی و تغییر رنگ و چهره به ما داده را چه باید کرد؟

گر باده نهان کنیم بو را چه کنیم

وین حال خمار و رنگ و رو را چه کنیم

هوش مصنوعی: اگر عشق را با لب خشک مانع شویم، این چشمهٔ چشم که همچون جوی می‌جوشد، چه بر سرش بیاوریم؟

ور با لب خشک عشق را خشک آریم

این چشمهٔ چشم همچو جو را چه کنیم

رباعی شمارهٔ ۱۲۷۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها