مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عشق است صبوح و من بدو بیدارم</p></div>
<div class="m2"><p>عشق است بهار و من بدو گلزارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سوگند به عشقی که عدوی کار است</p></div>
<div class="m2"><p>کانروز که بیکار نیم بیکارم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1413

رباعی شمارهٔ ۱۲۶۴

عشق است صبوح و من بدو بیدارم
عشق است بهار و من بدو گلزارم
سوگند به عشقی که عدوی کار است
کانروز که بیکار نیم بیکارم

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر حالت عاشقانه شاعر است. او عشق را همچون می‌نوشتی می‌داند که باعث بیداری او شده و بهار را به گلزار تشبیه می‌کند. همچنین سوگند می‌خورد به عشقی که برای او مانند کار جدی و مهمی است؛ در روزی که عشق در زندگی‌اش نیست، او احساس بی‌حالی و بیکاری می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۲۶۲

رباعی شمارهٔ ۱۲۶۳

هوش مصنوعی: عشق مانند صبح سرشار از روشنایی و زندگی است و من با آن بیدار شده‌ام. عشق همچون فصل بهار است و من با آن ایسا کلام و زیبایی هستم.

عشق است صبوح و من بدو بیدارم

عشق است بهار و من بدو گلزارم

هوش مصنوعی: به عشق قسم می‌خورم که دشمنی کار من است؛ زیرا امروز که بیکار هستم، در واقع بیکار نیستم.

سوگند به عشقی که عدوی کار است

کانروز که بیکار نیم بیکارم

رباعی شمارهٔ ۱۲۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده