مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز اول که حدیث عاشقی بشنودم</p></div>
<div class="m2"><p>جان و دل و دیده در رهش فرسودم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند</p></div>
<div class="m2"><p>خود هر دو یکی بود من احول بودم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1411

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۶

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم
جان و دل و دیده در رهش فرسودم
گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند
خود هر دو یکی بود من احول بودم

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از ابتدا که به موضوع عاشقی گوش کرده، جان و دلش را فدای عشق کرده است. او فکر می‌کند که عاشق و معشوق دو هویت جداگانه‌اند، در حالی که در حقیقت آن‌ها یکی هستند و او در این موضوع دچار تردید و نادانی بوده است.

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۴

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۵

هوش مصنوعی: از همان ابتدا که قصه‌ی عشق را شنیدم، جان و دل و چشمانم را در راه او فدا کردم.

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده در رهش فرسودم

هوش مصنوعی: من به خودم گفتم که شاید عاشق و معشوق هر دو یکی هستند، اما من در درک این موضوع ناتوان هستم.

گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند

خود هر دو یکی بود من احول بودم

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده