مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روزی به خرابات تو می میخوردم</p></div>
<div class="m2"><p>وین خرقهٔ آب و گل بدر می‌کردم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دیدم ز خرابات تو عالم معمور</p></div>
<div class="m2"><p>معمور و خراب از آن چنین میکردم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1411

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۳

روزی به خرابات تو می میخوردم
وین خرقه آب و گل بدر می کردم
دیدم ز خرابات تو عالم معمور
معمور و خراب از آن چنین میکردم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر تجربه نوشیدن می را در خرابات (محل تجمع اهل دل و عرفا) توصیف می‌کند و از تأثیر آن بر زندگی و روحیه‌اش صحبت می‌کند. او از تغییر و تحولاتی که در این مکان برایش رخ داده است، سخن می‌گوید و به زیبایی و زندگی پرشور آن اشاره می‌کند. در واقع، خرابات نماد آزادگی و رهایی از قید و بندهای دنیوی است.

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۱

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۲

هوش مصنوعی: روزی در محفل خراباتی‌ها مشغول نوشیدن شراب بودم و در عین حال به ظاهرم توجهی نداشتم و از قید و بندهای دنیوی آزاد شده بودم.

روزی به خرابات تو می میخوردم

وین خرقهٔ آب و گل بدر می‌کردم

هوش مصنوعی: در محیط خرابات تو، جهانی پر از زندگی و شادابی دیدم، و از این وضعیت چنین احساس می‌کردم.

دیدم ز خرابات تو عالم معمور

معمور و خراب از آن چنین میکردم

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده