مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل زار وثاق سینه آواره کنم</p></div>
<div class="m2"><p>بر سنگ زنم سبوی خود پاره کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر پاره کنم هزار گوهر ز غمت</p></div>
<div class="m2"><p>روزی او را ز لعل تو چاره کنم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1410

رباعی شمارهٔ ۱۲۳۱

دل زار وثاق سینه آواره کنم
بر سنگ زنم سبوی خود پاره کنم
گر پاره کنم هزار گوهر ز غمت
روزی او را ز لعل تو چاره کنم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس عمیق درد و آوارگی می‌گوید. او می‌خواهد دل خود را مانند یک سبو بشکند و با این کار، غم‌هایش را آزاد کند. حتی اگر هزار گوهر هم از دلش بریزد، در نهایت هدف او این است که با زیبایی لعل محبوبش، همه آن دردها را درمان کند.

رباعی شمارهٔ ۱۲۲۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۳۰

هوش مصنوعی: دل غمگینم را در سینه‌ام بی‌قرار می‌کنم، بر سنگ می‌زنم و ظرف آب را می‌شکنم.

دل زار وثاق سینه آواره کنم

بر سنگ زنم سبوی خود پاره کنم

هوش مصنوعی: اگر هزار جواهر را به خاطر غمت پاره کنم، تنها برای آن روزی که بتوانم مشکل او را با لعل تو حل کنم، این کار را می‌کنم.

گر پاره کنم هزار گوهر ز غمت

روزی او را ز لعل تو چاره کنم

رباعی شمارهٔ ۱۲۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده