مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در چشمهٔ دل مهی بدیدیم به چشم</p></div>
<div class="m2"><p>ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز آن روز بگرد گرد آن چشمهٔ دل</p></div>
<div class="m2"><p>مانندهٔ دل، همی دویدیم به چشم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1409

رباعی شمارهٔ ۱۲۲۱

در چشمه دل مهی بدیدیم به چشم
ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم
ز آن روز بگرد گرد آن چشمه دل
ماننده دل همی دویدیم به چشم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از چشمه‌ای به نام "دل" سخن می‌گوید که زیبایی و احساساتش را به تصویر می‌کشد. او به زیبایی آن چشمه اشاره می‌کند و می‌گوید که از آن آب بسیاری برداشت کرده است. همچنین از روزهایی یاد می‌کند که مانند دل، با شوق و عشق به دور چشمه می‌دویده‌اند. به طور کلی، شعر به ارتباط عمیق انسان با احساسات و زیبایی‌های درونی‌اش اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۲۱۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۲۰

هوش مصنوعی: در چشمهٔ دل، زیبایی را مشاهده کردیم و از آن چشمه، به میزان زیادی احساسات و عشق برداشت کردیم.

در چشمهٔ دل مهی بدیدیم به چشم

ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم

هوش مصنوعی: از آن روز به دور چشمه‌ی دل می‌دویدیم، مانند دل که همیشه در جستجوی آب و زندگی است، به چشم.

ز آن روز بگرد گرد آن چشمهٔ دل

مانندهٔ دل، همی دویدیم به چشم

رباعی شمارهٔ ۱۲۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده