مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چندانکه به کار خود فرو می‌بینم</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با زحمت چشم خود چه خواهم کردن</p></div>
<div class="m2"><p>اکنون که جهان به چشم او می‌بینم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1408

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۸

چندانکه به کار خود فرو می بینم
بی دیده گی خویش نکو می بینم
با زحمت چشم خود چه خواهم کردن
اکنون که جهان به چشم او می بینم

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به این نکته اشاره می‌کند که وقتی به کار خود عمیقاً فکر می‌کند، احساس می‌کند که جهان را به یک چشم دیگر و نیکو می‌بیند. او می‌گوید که با وجود این که چشمان خودش ممکن است ناتوان باشد، اکنون دنیا را به چشم خداوند می‌نگرد و این دیدگاه به او کمک می‌کند تا زیبایی‌های جهان را بهتر درک کند.

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۶

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۷

هوش مصنوعی: هر چه بیشتر در کارهای خود غرق می‌شوم، کمتر به نواقص و کمبودهای خود توجه می‌کنم و بیشتر جوانب مثبت را می‌بینم.

چندانکه به کار خود فرو می‌بینم

بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم

هوش مصنوعی: اکنون که می‌توانم دنیا را با چشم او ببینم، دیگر با زحمت چشمان خودم چه کاری می‌توانم انجام دهم؟

با زحمت چشم خود چه خواهم کردن

اکنون که جهان به چشم او می‌بینم

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده