مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۰۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم</p></div>
<div class="m2"><p>والله که به انگبین کس نندیشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم</p></div>
<div class="m2"><p>آزادی را به بندگی نفروشم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1407

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۲

تا کاسه دوغ خویش باشد پیشم
والله که به انگبین کس نندیشم
ور بی برگی به مرگ مالد گوشم
آزادی را به بندگی نفروشم

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بر ارزش آزادی تأکید می‌کند و می‌گوید تا وقتی که خودم زندگی ساده‌ای مثل خوردن دوغ و داشتن کاسه‌ام را داشته باشم، هیچ چیز دیگر نمی‌تواند مهم‌تر از آزادی‌ام باشد. حتی اگر به خاطر وضع مالی‌ام مجبور به سکوت یا تحمل شرایط سخت باشم، هرگز آزادی را در مقابل بندگی و ذلت نخواهم فروخت.

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۰

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۱

هوش مصنوعی: تا زمانی که ظرف دوغ خودم در دستم باشد، به هیچ کسی فکر نمی‌کنم.

تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم

والله که به انگبین کس نندیشم

هوش مصنوعی: اگرچه در سختی و بدون سود باشم، هرگز آزادی خود را به خاطر مقام و بندگی از دست نخواهم داد.

ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم

آزادی را به بندگی نفروشم

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده