مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است</p></div>
<div class="m2"><p>انصاف بده چه لایق آن دهن است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز</p></div>
<div class="m2"><p>این بی‌نمکی ز شور بختی منست</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1308

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است
انصاف بده چه لایق آن دهن است
شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز
این بی نمکی ز شور بختی منست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان سخنان تلخی می‌پردازد که دلش را می‌شکنند و از بی‌انصافی در مورد آن‌ها صحبت می‌کند. او از شیرینی لب‌ها و کلام معشوق یاد می‌کند که هرگز تلخ نیست و این ناامیدی و تلخی نتیجه بدبیاری اوست.

رباعی شمارهٔ ۱۱۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/31921

هوش مصنوعی: سخنان تلخی که دل را می‌شکند، انصافاً باید گفت چه کسی شایسته‌ی ادا کردن آنهاست؟

آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است

انصاف بده چه لایق آن دهن است

هوش مصنوعی: لبان شیرین او هرگز تلخی نگفتند، و این بی‌مزه بودن از بدشانسی من است.

شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز

این بی‌نمکی ز شور بختی منست

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۲۰ به خوانش بهناز شکوهی

حاشیه ها