مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب چیست برای ما زمان نالش</p></div>
<div class="m2"><p>وان را که نه عاشق است او را مالش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وان عاشق ناقصی که نوکار بود</p></div>
<div class="m2"><p>گوشش نشود گرم به شب بی‌بالش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1392

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۳

شب چیست برای ما زمان نالش
وان را که نه عاشق است او را مالش
وان عاشق ناقصی که نوکار بود
گوشش نشود گرم به شب بی بالش

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به شب به عنوان زمانی برای ناله و گریه اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که کسی که عاشق نیست، اهمیتی به این شب ندارد و فردی که عاشق و ناقص است، نمی‌تواند در شب آرامش پیدا کند زیرا به دلایل مختلف دردی را حس می‌کند. در واقع، شب برای او زمانی پر از غم و بی‌خوابی است.

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۱

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۲

هوش مصنوعی: شب برای ما فقط زمانی است برای ناله و گله، و نیازی به دردی ندارد که او عاشق آن باشد.

شب چیست برای ما زمان نالش

وان را که نه عاشق است او را مالش

هوش مصنوعی: عاشق ناتوانی که تازه کار است، نباید در شب بدون بالشش به خواب برود و گوشش را گرم کند.

وان عاشق ناقصی که نوکار بود

گوشش نشود گرم به شب بی‌بالش

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده