مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سوگند بدان دل که شده است او پستش</p></div>
<div class="m2"><p>سوگند بدان جان که شده است او مستش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سوگند بدان دم که مرا میدیدند</p></div>
<div class="m2"><p>پیمانه به دستی و به دستی دستش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1392

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۲

سوگند بدان دل که شده است او پستش
سوگند بدان جان که شده است او مستش
سوگند بدان دم که مرا میدیدند
پیمانه به دستی و به دستی دستش

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به قسم و سوگند می‌دهد که دل او به خاطر کسی در وضعیت بدی قرار گرفته و جانش به خاطر عشق به آن شخص مست و شاد است. او اشاره می‌کند که دیگران او را در حالی دیده‌اند که در دستش پیمانه‌ای بوده و به حالتی خاص دست آن شخص بوده است. این ابیات نشان‌دهنده احساسات عمیق و عشق پرشور شاعر است.

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۰

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۱

هوش مصنوعی: به آن دل که به خاطر کسی بی‌ارزش شده، سوگند می‌خورم. و به آن جان که به خاطر او شاد و سرمست گشته، سوگند می‌خورم.

سوگند بدان دل که شده است او پستش

سوگند بدان جان که شده است او مستش

هوش مصنوعی: قسم به آن لحظه‌ای که مرا می‌دیدند، در حالی که یک پیمانه در دستم بود و دست دیگری را نیز در دست داشت.

سوگند بدان دم که مرا میدیدند

پیمانه به دستی و به دستی دستش

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده