مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دلدار مرا وعده دهد نشنومش</p></div>
<div class="m2"><p>بر مصحف اگر دست نهد نشنومش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گوید والله که نشنوی نشنومت</p></div>
<div class="m2"><p>خواهد که به اینها بجهد نشنومش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1392

رباعی شمارهٔ ۱۰۳۸

دلدار مرا وعده دهد نشنومش
بر مصحف اگر دست نهد نشنومش
گوید والله که نشنوی نشنومت
خواهد که به اینها بجهد نشنومش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساسات و وعده‌هایی که به دلدارش می‌دهد اشاره می‌کند. او می‌گوید که حتی اگر دلدار بر کتاب مقدس دست بگذارد و قسم بخورد، باز هم باورش نمی‌کند و نخواهد شنید. به عبارت دیگر، شاعر از بی‌اعتنایی به وعده‌های دلدار سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که دیگر به این وعده‌ها اعتماد ندارد و نمی‌تواند آنها را بپذیرد.

رباعی شمارهٔ ۱۰۳۶

رباعی شمارهٔ ۱۰۳۷

هوش مصنوعی: عشق من وعده‌هایی به من می‌دهد، اما اگر به کتاب مقدس هم اشاره کند، باز هم صدایش را نمی‌شنوم.

دلدار مرا وعده دهد نشنومش

بر مصحف اگر دست نهد نشنومش

هوش مصنوعی: می‌گوید: به خدا قسم، اگر نشنوی، دیگر نخواهی شنید. به این خاطر که اگر چیزی را نشنوم، به دنبالش نخواهم رفت.

گوید والله که نشنوی نشنومت

خواهد که به اینها بجهد نشنومش

رباعی شمارهٔ ۱۰۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده