بزرگی و عدم
ما واقعیت را کوچک می‌‌بینیم و آن را جدا از حقیقت می‌‌دانیم و آن را محدودیت به حساب می‌‌آوریم، چون خودمان همیشه بخش کوچکی از آن را تجربه می‌‌کنیم و اگر واقعیت بزرگتری دیدیم اسم‌های دیگری هم به آن می‌‌دهیم مثل تراژدی، یا درام و یا توطئه و یک شیطان هم خلق می‌‌کنیم برای آن و یک خدای دست ساز که مواظب ما باشد و حقیقت را هم اینگونه به اندازه فهم خود طراحی می‌‌کنیم و وقتی حس می‌‌کنیم که درون ما با این طرح ما نمی خواند به شعر و غزل روی می‌‌آوریم و حس بزرگ و ژرفی در درون ما همه طرح‌ها و حساب‌های ما را به هم می‌‌ریزد او سلطان ماست یعنی‌ عشق
کسانی هم به علم و محاسبه ریاضی روی می‌‌آورند آنها هم به بزرگی بی‌ حد و اندازه هستی‌ می‌‌رسند و با بزرگی دیگری روبرو می‌‌شوند که دیدنی نیست در حقیقت آن بزرگی که به چشم دیده می‌‌شود، انسان آن را به خود که بیننده آن است مربوط می‌‌داند حال آنکه بزرگی جای دیگری است که هم نیستی‌ و هم هستی‌ را در خود جای می‌‌دهد یعنی‌ عدم
عدم به معنی‌ نیستی‌ نیست بلکه آن چیزی است که همه چیز حتی نیستی‌ هم از آن می‌‌آید و ذهن ما است که نام‌های گوناگون را می‌‌سازد، عدم هر چه باشد روان انسان طالب آن است و رابطه آن با ما همین عشق است نه چشم و محاسبه و اندازه گیری، این عشق عنایت عدم است به ما که جان ما را شکل می‌‌دهد و کار‌های زیبا و عجیبی‌ صورت می‌‌دهد و مهم آنکه هر چه را که به غلط به چشم ما بزرگ می‌‌آید را چون کاهی خوار می‌‌کند و راه ما را همیشه باز و گسترده چون دریای بیکران در پیش روی ما می‌‌گستراند