هوش مصنوعی: در میان باغ، گل‌های سرخ شور و شوق خاصی دارند. بوی دهان من را معلّم کردید، چه عطر و بویی دارد.

هوش مصنوعی: در باغ همه در حال شادی و سرخوشی هستند، اما چون گل که هر یک از آن‌ها نازک و شکننده است، نمی‌تواند مانند او که در دل سبویی دارد، از نوشیدنی خود لذت ببرد.

هوش مصنوعی: هر سال که زمان شادی است و هر روز پر از خوشی، خوشحالم و این احساس را با کسی که به لذت زندگی عادت دارد، تقسیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا کسی که مانند ما در مجلس گل زندگی نمی‌کند، نباید در کنار کسی باشد که همیشه و با زیبایی خاصی به او توجه دارد؟

هوش مصنوعی: هزار جان باارزش را فدای جان عزیزی می‌کنم که او ما را به می‌نوشی دعوت می‌کند.

هوش مصنوعی: از گل پرسیدم که چرا به چه کسی می‌خندی؛ گل پاسخ داد که به آن زشت که دو شوخی دارد.

هوش مصنوعی: هزار بار پاییز، بهار نو تو را از بین برد، اما عشق تو به ما چه قدر عمیق و جستجوگر است.

هوش مصنوعی: جامی به من آوردند که باده بنوشم. چرا نخورم؟ من هم مثل همه انسان‌ها گلو دارم و حق دارم نوش جان کنم.

هوش مصنوعی: نیازی به این نیست که نوشیدنی الهی در گلو بماند، زیرا هر ذره از آن به طور کامل و به زیبایی شامل تمام خوبی‌ها و لذت‌هاست.

هوش مصنوعی: عجب است که خار با وجود زشت و تیز بودنش، به خاطر حسادت به گل و لاله‌ای که دشمنان زیادی دارند، این‌گونه قوی و زنده است.

هوش مصنوعی: به شیوه موسی نگاه کن که از شراب مست نشده و زبانش بی‌پرواست، این در حالی است که اشک‌های من به هر سو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به دور و بر مستی‌ها نگاه کن، درختان در فصل بهار شکوفه زده‌اند و این شکوفه‌ها در حالتی از خوشی و شادابی به سر می‌برند.