هوش مصنوعی: من شادی‌ای را آغاز می‌کنم، چون وقتی به ثروت دست پیدا می‌کنم، تمام مشکلات و موانع پشت سر گذاشته می‌شود و همه چیز روشن و واضح می‌شود.

هوش مصنوعی: هرگز به خاطر دل، جایی که عشق باشد نمی‌روم؛ زیرا دل به کجا می‌تواند برود وقتی که عشق را رها کند؟

هوش مصنوعی: وقتی افرادی که به عشق مشغول هستند مانند آتش به سمت من می‌آیند، من از عشق فرار می‌کنم، چرا که همه مشکلات و فتنه‌ها از عشق ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: در ذهن من از نوشیدنی‌اش نه چشمی باقی مانده و نه خواب، فقط این را می‌دانم که با دست ساقی زیبا، حال من چنان شده که مثل کدو بی‌حالت شده‌ام.

هوش مصنوعی: در میهمانی عشق نشستم و از طعم دلچسب او لذت بردم. وقتی خودم را مشغول کردم، عشقگلقوم را به من بخشید و غرق در آن شدم.

هوش مصنوعی: به سمت جویبار معانی دویدم و در دستم سبویی بود. مانند آبی که درون سبو قرار می‌گیرد، روح و جانم هم به آن سبو تبدیل شد.

هوش مصنوعی: به نماز شام رفتم که به سوی رومی زیبا بروم، اما وقتی او را دیدم که در کنار خانه‌ام ایستاده، به سرعت از بام پایین آمد.

هوش مصنوعی: مانند شعله‌های روشن که از پنجره بیرون می‌آیند، سر از مکان خود بیرون می‌آورد و با تابش نورش، همه جا، از خانه تا بندگان، را تحت تاثیر قرار می‌دهد و همه چیز را به خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: دست به دهان می‌زنیم تا نزد کسی که نازک‌خوی است نزدیکی نداشته باشیم. جان ما از شمس تبریزی، که افتخار بزرگی است، سوخت و او نیز به همین سبب به اوج رسید.