غزل شمارهٔ ۸۱۲
خنبهای لایزالی جوش باد
باده نوشان ازل را نوش باد
تیزچشمان صفا را تا ابد
حلقههای عشق تو در گوش باد
دوش گفتم ساقیش را هوش دار
ساقیش گفتا مرا بیهوش باد
ای خدا از ساقیان بزم غیب
در دو عالم بانگ نوشانوش باد
عقل کل کو راز پوشاند همی
مست باد و راز بیروپوش باد
هر سحر همچون سحرگه بیحجاب
آفتاب حسن در آغوش باد
شمس تبریز ار چه پشتش سوی ماست
صد هزاران آفرین بر روش باد
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خنبهای لایزالی جوش باد
باده نوشان ازل را نوش باد
هوش مصنوعی: باده نوشان ازل، در لایزالی و جاودانگی غرق هستند و از طرب و شوق زندگی مینوشند. اجازه بادهای که جوش میخورد، جاری باشد و آنها را سرشار کند.
تیزچشمان صفا را تا ابد
حلقههای عشق تو در گوش باد
هوش مصنوعی: چشمهای تیزبین صفا همیشه در گوش باد، یادگارهای عشق تو را به همراه دارند.
دوش گفتم ساقیش را هوش دار
ساقیش گفتا مرا بیهوش باد
هوش مصنوعی: دیشب به ساقی گفتم که مراقب حالش باشد، ولی او پاسخ داد که من خودم بیخبر و مست هستم.
ای خدا از ساقیان بزم غیب
در دو عالم بانگ نوشانوش باد
هوش مصنوعی: ای خدا، از نوشندگان پنهانی میخواهم که در دو جهان، صدای پرشور نوشیدنشان برقرار باشد.
عقل کل کو راز پوشاند همی
مست باد و راز بیروپوش باد
هوش مصنوعی: عقل کل، یعنی عقل کامل، قادر است که اسرار را پنهان کند، اما در عین حال، این رازها مانند باد هستند که بدون شکل و نمای مشخصی وجود دارند.
هر سحر همچون سحرگه بیحجاب
آفتاب حسن در آغوش باد
هوش مصنوعی: هر صبح مانند بامداد زیبایی، بدون پوشش، آفتاب زیبایی در آغوش نسیم دمیده میشود.
شمس تبریز ار چه پشتش سوی ماست
صد هزاران آفرین بر روش باد
هوش مصنوعی: شمس تبریز اگرچه به سمت ما ایستاده، اما هزاران بار درود بر روشنی او باد.