بیت دوم (مخمور کند جوشش مر چشم خدابین را) فکر میکنم به جای {مر} از {هر} باید استفاده شود

در بیت دوم بجای درآمیزد "بیامیزد" نیز آمده:
زان می که ز دل خیزد با روح بیامیزد
مخمور کند جوشش مر چشم خدابین را
نیز در بیت پنجم بجایبی غم "خرم" و بجای نکند "نکشد" :
آن باده بجز یک دم دل را نکند خرم
هرگز نکشد غم را هرگز نکشد کین را
و در بیت ششم بجای باشد "بادا" :
یک قطره از این ساغر کار تو کند چون زر
جانم به فدا بادا این ساغر زرین را
و بالاخره حذف "و" بین گل و نسرین در بیت آخر :
گر زخم خوری بر رو رو زخم دگر می‌جو
رستم چه کند در صف دسته گل نسرین را

هشیار کند جوشش چشمان خدا بین را

سلام ،
معنی بیت آخر را کسی می داند ؟؟

حسین جان
بیت آخر : گر زخم خوری بر رو رو زخم دگر می‌جو
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرین را
میگوید : مرد میدان باش و در تلاش ، اگر یکبار شکستی ، باز برخیز برای شکست بعدی قد علم کن
مرد میدان ” رستم “ را با گل و نسرین چه کار ؟
ضمناً : منظور از گل ، گل سرخ است که اغلب در کناره ی کویر می روید که رُز هم میگویند و از آن گلاب می گیرند .
زنده باشی

رستم چه کند در صف دسته گل و نسرین را
یعنی خنده دار و ناموزون و کج و کوله می نماید برای او که در خط مقدم میدان مشغول نبرد است دسته گل ببری و برای کسی که از بی هوایی خفه می شود سالاد سزار ، جلوی او که زیر تیربار گلوله می دود تعظیم کنی یا از جایت بلند شوی و برای آن که گرسنه است از عرفان یا سیاست بگویی...
به تناسب ها و اولویت ها اشاره می کند.

با احتیاط می‌‌توان این را از غزل‌های ابتدایی و پیش از شمس شمرد
هر چند دو مصرع زیبا دارد
این حالت اگر باشد اغلب به سحر باشد
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرین را
ساغر پیشین و امت یاسین و امت عیسی و باده انگوری ترکیبات کمیاب در غزل‌های آتشین اند و اغلب در غزل‌های معمولی‌ ابتدایی آماده است
جایی‌ می‌‌گوید
سوره یاسین بسی خواندم از عشق و ذوق
زان که مرا خوانده بود سوره یاسین من
و جایی‌ دیگر
جان ویسند و رامین سخت شیرین شیرین
مفخر آل یاسین وز خدا ارمغانی
اما در جایی‌ دیگر چنین می‌‌سراید
گویند بخوان یاسین تا عشق شود تسکین
جانی که به لب آمد چه سود ز یاسینی

درباره این بیت که سوال شد:
گر زخم خوری بر رو رو زخم دگر می‌جو

در معنای الفاظ درست گفتند دوستان.
به نظر می رسد معنی این باشد که :
اگر یک زخم برداشتی، نترس، و جا نزن، و دنبال زخمی دیگر برو. در پس این زخم هاست که ساخته و پرداخته می شوی و لایق عشق. در صف جنگ، گل و نسرین به کار رستم نمی آید. اینجا هم صف جنگ است. عشاق منتخب می شوند. و عاشق بی زخم به کار این جنگ نمی آید.
پس گر زخم خوری بر رو، رو زخم دگر می جو

بیت اول،مصراع دوم ؛ اگر "راه زن" و "راه بر" به شکل راهزن و راهبر نوشته شوند هم از نظر نگارش درست تر است و هم در خواندن شعر،خواننده دچار اشتباه نمیشوند.کمااینکه رهزن و رهبر هم امروزه "ره زن" و "ره بر" امروزه سرهم نوشته میشوند.

توضیحات دکتر شفیعی کدکنی در «گزیده غزلیات شمس» چاپ بیست و هشتم:

بادۀ منصوری: شراب شوق و جذبه که در منصور (حسین‌بن منصور حلاج) بود و بر اثر همین شیدایی و شور چنان در عشق الهی مستغرق بود که خود را در میان نمی‌دید و انا الْحَق می‌گفت و بر اثر همین سخنان او را به دار آویختند و پیکرش را سوختند و خاکسترش را به امواج دجله سپردند. منصور، در ادب صوفیه، به گونۀ اسطورۀ عشق الهی درآمده است.

یاسین: سورۀ ۳۸ قرآن کریم و منظور در اینجا رسول اکرم (ص) است که بنا بر تفاسیر طرف خطاب یاسین است.

کار تو کند چون زر: کار چون زر شدن (از تعبیرات قدیمی و رایج در ادب فارسی)، سامانی سخت خوش یافتن.