گنجور

غزل شمارهٔ ۷۲۷

از دلبر ما نشان کی دارد
در خانه مهی نهان کی دارد
بی دیده جمال او کی بیند
بیرون ز جهان جهان کی دارد
آن تیر که جان شکار آنست
بنمای که آن کمان کی دارد
در هر طرفی یکی نگاریست
صوفی تو نگر که آن کی دارد
این صورت خلق جمله نقش اند
هم جان داند که جان کی دارد
این جمله گدا و خوشه چین اند
آن دست گهرفشان کی دارد
قلاب شدند جمله عالم
آخر خبری ز کان کی دارد
شادست زمان به شمس تبریز
آخر بنگر زمان کی دارد

اطلاعات

وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

از دلبر ما نشان کی دارد
در خانه مهی نهان کی دارد
هوش مصنوعی: دلبر ما چه نشانه‌ای دارد؟ آیا در خانهٔ میدان خالی می‌ماند؟
بی دیده جمال او کی بیند
بیرون ز جهان جهان کی دارد
هوش مصنوعی: بدون دیدن زیبایی او، چگونه می‌توان به دنیای بیرون نگاه کرد؟ و اصلاً دنیا چه ارزشی دارد؟
آن تیر که جان شکار آنست
بنمای که آن کمان کی دارد
هوش مصنوعی: تیر شکار، نشانه‌ای از مرگ است. به ما نشان بده که کسی که این تیر را پرتاب کرده، کجا و کی آن کمان را در دست دارد.
در هر طرفی یکی نگاریست
صوفی تو نگر که آن کی دارد
هوش مصنوعی: در هر سمت و سو، زیبایی‌های زیادی وجود دارد. ای صوفی، دقت کن که آن زیبایی را چه کسی در اختیار دارد.
این صورت خلق جمله نقش اند
هم جان داند که جان کی دارد
هوش مصنوعی: تمامی موجودات در این عالم به‌گونه‌ای در هم تنیده‌اند و جان هر یک از آن‌ها به خوبی می‌داند که حقیقت جان چیست و کی می‌تواند آن را درک کند.
این جمله گدا و خوشه چین اند
آن دست گهرفشان کی دارد
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسانی که در حال جمع‌آوری و تلاش برای به دست آوردن چیزهایی هستند، در واقع در حال گدایی از زندگی و تلاش برای دستیابی به هدف‌های بزرگ‌تر هستند. اما در نهایت، باید بدانیم که کسی که واقعا ثروت و نعمت را به دست می‌آورد، کسی است که قدرت و توانایی دارد و در این میان، تلاش دیگران ممکن است به نتیجه نرسد.
قلاب شدند جمله عالم
آخر خبری ز کان کی دارد
هوش مصنوعی: تمام موجودات عالم به طریقی گرفتار شده‌اند و همگی منتظر هستند تا از ماجرای آخرین سرنوشت خبر بگیرند.
شادست زمان به شمس تبریز
آخر بنگر زمان کی دارد
هوش مصنوعی: زمان شاداب و خوشحال است، به شمس تبریز نگاه کن و ببین که زمان چه لحظات زیبایی دارد.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۷۲۷ به خوانش عندلیب