نفحات وصلک اوقدت،جمرات شوقک فی الحشا
ز غمت به سینه کم آتشی،که نزد زمانه کم آتشا
تو چه مظهری که ز جلوه ی،که صدای صیحه ی قدسیان،
گذرد ز ذروه لا مکان که خوشا جمال ازل خشا

از جمله غزل های خوشایند جلال دّین است که به دستکاری و دوباره نویسی آن پرداخته است نوشته نخستین را در غزل شماره ۷۱۴ گنجور می‌توان یافت، آنجا با نام شمس پایان می یابد و اینجا رازش را و نامش را از راه جان میگوید نه زبان

چون سخن آن پری در میان است و همه آن پری هستیم و شمس هم همان پری است

آن پری که هست و نیست نمی شناسد و چون هستی می یابد شمس میشود و شمس نیست میشود تا پری شود

این راز کار دانش تجربی و اندازه گرفتن نیست کار کشف و اختراع نیست بلکه شناختی درونی است که در این غزل ویژه در قالبی ممتاز و ویژه به آن پرداخته میشود