هوش مصنوعی: در نور خورشیدش، من چطور باید برقصم تا ذره‌ای هم که درخشش دارد، به یاد من بیفتد و مانند من برقصید؟

هوش مصنوعی: هر ذره‌ای که از تابش چهره او برخوردار می‌شود، بارور می‌شود و از آن لذت، حتی صد ذره دیگر هم به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، به سرنوشت خود نگاه کن که چگونه روح سبک و آزاد می‌شود. همچون ذره‌ای که در هاون کوبیده و آسیاب می‌شود، برای رسیدن به هدفش تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر جز خرد و دانش چیز دیگری وجود ندارد، نباید در اینجا بیائی، چون در این مقام تنها ذره‌ای از ارزش قابل قبول نیست.

هوش مصنوعی: به عمق وجود خود نگاه کن و در این قشر ظاهری بدن خود، جواهر درونی‌ات را ببین. زندگی با ارزش و گرانبهات را که با گذر زمان می‌تواند به آسانی از دست برود، در نظر بگیر.

هوش مصنوعی: وقتی که جان از بدن تو جدا می‌شود، آن جوهر گرانبها که در وجودت محبوس بود، مانند ذرّه‌ای به اصل و مبدأ خود باز می‌گردد، اما این انتقال برای دیگران قابل درک نیست.

هوش مصنوعی: اگر بندش تنگ و سخت شود، با خونش راهی برای فرار می‌سازد. ممکن است عمری در خون خود بگذرد، اما هرگز موهایش را به رنگ خون نخواهد آلود.

هوش مصنوعی: او فقط تا زمانی که در بابل نیست، آرامش نخواهد داشت؛ زیرا تا زمانی که جانش به جادو آلوده نشود، نمی‌تواند به جایی دیگر برود.

هوش مصنوعی: اگر نور خورشید بر دُرج تبریز ببتابد، حتی ابرها نیز به واسطه‌ آن نور تغییر می‌کنند و مانند ماه می‌درخشند.