هوش مصنوعی: بیا که عاشق زیبایی ماه است و از ستاره‌ها نیز پیداست. زیرا او به خاطر روشنایی و جلوه‌گری ماه، در حال سرمستی و خوشحالی است و ما را به سوی خود هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: در میانه روز، شتر بر بالای مناره‌ای قرار می‌گیرد و هرگاه که صدا بزند "کو کو"، معلوم می‌شود که او چیزی نمی‌بیند و نادان است.

هوش مصنوعی: اگر عاشق واقعی باشی، حتی اگر به تعداد بسیار زیادی از مردم خام و بی‌خبر از عشق باشند، من به تو خواهم گفت که عشق حقیقی کجاست، فقط کافی است که تو چشمانت را ببندی.

هوش مصنوعی: بیا نزد من که به تو بگویم، آنچه را از کلام و لبانم می‌شنوی، تصویری زیبا از من را در ذهنت می‌سازد.

هوش مصنوعی: کسی که عاشق زیبایی من باشد، نمی‌تواند از نسل آدم و حوا باشد.

هوش مصنوعی: عجب نکن از کسی که ما را مانند کسی که در آتش است، می‌بیند. به مانند دورانی که سر ندارد و در بی‌نظمی قرار دارد.

هوش مصنوعی: نگاه کن به سر بریده‌ای که در خون غوطه‌ور است، تنها سر یحیاست که لحظه‌ای در این میان ثابت نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: او مانند آفتاب و ماه است. این سر بی‌تن همواره در حال تغییر و دگرگونی روز و شب در این دنیا است.

هوش مصنوعی: اگر عقل و درستی در این وضعیت وجود داشت، باید می‌آمدی و می‌گفتی که این چه کار بیهوده‌ای است.

هوش مصنوعی: کسی که به عمق دل و احساسات دیگران آگاه است، باهوش و فهیم است. اما کسی که فقط به ظواهر توجه می‌کند و به عمق معانی نمی‌رسد، تنبل و بی‌تحرک به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: به این گلزار نگاه کن که در آن زعفران می‌روید، گل‌هایی با رنگ زرد و دل‌هایی پر از درد و غم که به زیبایی چهره آن‌ها لطمه زده است.

هوش مصنوعی: سکوت کن و راز خود را بازگو نکن، اگر عقل و درایت داری. نگو آنچه را که در دل داری، زیرا فرشته ما با ماست.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به شخصیت و مقام شمس تبریزی اشاره دارد و می‌گوید که من به دلیل شناخت و درک عمیق خود از او، احساس می‌کنم که شمس بر من تاثیرگذار بوده است. همچنین حلقه‌ای که در ذهن او وجود دارد، همچون دایره‌ای است که او را به شدت جذب کرده و نمی‌تواند از آن رها شود. این بیان نشان‌دهنده علاقه و تحسین عمیق شاعر نسبت به شمس تبریزی و آموزه‌های اوست.