سراپا امیدم، سراسر نوید
همه نور چشمم، همایون نبید
به دف راه خوش‌خفتگان برزنم
بشویم چو سیلاب هر بند و قید
بشورانم از عشق و شیرین کنم
شود تلخ و تند و ترُش ناپدید
بگردم، جهان گرد هم آورم
جهانی دگرگونه سازم فرید
همه‌خواهی آید، رود خویش‌خواه
به وحدت برآرند دلها نشید
ز نادر نیابی نشانی دگر
که گم گشت و از وی اثر کس ندید..

در این غزال مولانا از عشق به خداوند که عشق حقیقی‌ است صحبت می‌کند. از اینکه خدا را دارد احساس قدرت می‌کند

پر به ملک برزنم چون پر و بالم از اوست
سر به فلک برزنم چون سر و دستارم اوست
جان و دلم ساکنست زانک دل و جانم اوست
قافله‌ام ایمنست قافله سالارم اوست

در هشتصد سال گذشته هزاران هزار مرید و پیرو داشته . او محبوبیت خودش را بخاطر عشق خودش به خداوند میداند

خانه جسمم چرا سجده گه خلق شد
زانک به روز و به شب بر در و دیوارم اوست

در آخر غزل هم مثل همیشه به خودش یاد آوری می‌کند که بیشتر از فهم مردمان رموز روحانی‌ را فاش نکند خداوند به او میگوید نگو او جواب میدهد که خیلی‌ چیز‌ها از او دارد که بگوید

گفت خمش چند چند لاف تو و گفت تو
من چه کنم ای عزیز گفتن بسیارم اوست