هوش مصنوعی: شاید این لحظه، به خاطر آن موهای آشفته است که چنین عطر خاصی به فضا پخش کرده است.

هوش مصنوعی: آیا آفتاب چهره او را پنهان کرده است که هزاران ماه نورانی به یکباره آشکار شده‌اند؟

هوش مصنوعی: کسی هست که از عطر خوش او خوشحال نیست، حتی اگر روحش بویی از آن نگیرد، اما نمی‌داند که چرا این‌قدر شاداب شده است.

هوش مصنوعی: بسیاری از گل‌های شاد و خندان وجود دارند که به خاطر لطف خدا اینگونه هستند، اما هیچ‌کس نمی‌داند که این شادی آن‌ها ناشی از چه چیزی است.

هوش مصنوعی: این روزها آفتاب چنان زیبایی می‌تابد که دل‌ها را به روشنایی لعل‌های باارزش تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: عاشق به چه دلیلی تا همیشه بر کسی که به خاطر محبتش تمام وجودش را در از دست داده، دل نمی‌سپارد.

هوش مصنوعی: مگر اینکه دل سحری را به گونه‌ای ببیند که او را از آن دیدن، امروز به این حالت درآورده است.

هوش مصنوعی: از وقتی که زیبایی آن پری‌زاد را دیده‌ام، دل و جانم تحت تأثیر قرار گرفته و حالا در دستم شیشه‌ای هست که به نوعی مجذوب او شدم.

هوش مصنوعی: اگر بادی خوش بر درختی بوزد، پس چرا این همه برگ و شاخه به اهتزاز درآمده‌اند؟

هوش مصنوعی: برای هر کسی که به عشق جان خود را فدای آن کند، اگر جان ابدی نبود، پس چرا جان دادن برای عاشق این‌قدر ساده شده است؟

هوش مصنوعی: از زندگی و خبر آن، عالمان آگاه بی‌خبرند؛ چرا که خود این زندگی و اخبارش پرده‌ای بر چشمانشان افکنده است.

هوش مصنوعی: اگر عشقش در دل ندمیده بود، مثل نای، هر تار مویش چه ناله‌ای به‌پا کرده است.

هوش مصنوعی: اگر شمس تبریز از بالای بام خود سنگی به سوی دل‌ها بیندازد، پس چرا جان‌های او مانند دربان شده‌اند؟