همایون جان شجریان این شعر رو زیبا اجرا کرده

وقتی بیمار با طبیب و پزشک خودش راستگو نیست پس پزشک که خدا هست ناتوان از درمان بیماری است یعنی عاشق که بیمار است باید راستگو باشه چون معشوق او همان طبیب اوست هرچند عاشق دروغگو است اما حق و مشعوق با اینکه عاشقش و بیمارش را از بالا نگاه میکنه و متوجه دردوغ عاشقش میشه اما فرصت بهش میده تا یه کمی دیگه به خودش نزدیک بشه

امان از دانشگاه آزاد امان

خداوندگار اواز استاد محمدرضا شجریان اونقدر زیبا خواندند که احساساتت رو برانگیخته میکنه
بینظیر ❤️❤️❤️

اجرای همایون جان بی نظیره غزلی از مولانای جان با صدای ایشون . حتما گوش بسپارید بهش 

بخشی از این غزل را استاد محمدرضا شجریان خوانده اند.

در مصرع:«درونش گوهرِ انسان کدام است»که درست است،

استاد « گوهر و انسان » خوانده اند.

بسیار زیبا سروده. 

و ای کاش کسی هم می گفت :

طبیب درد بی درمان تویی تو...

درود. مولانا این غزل را با تضمین دو بیت از اثیر الدین اخسیکتی سروده است؛ چه بهتر که متولیان سایت گنجور در قسمت غزل های مشابه غزل اثیر الدین را هم بیاورند. مولانا البته این تضمین مطلع غزل دیگران را بارها انجام داده است. مثلا «معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا» در اصل از سنایی است با این تفاوت که به جای «بادا» ، «باد» آورده است؛ البته کار مولانا ابدا اشکالی ندارد خصوصا اینکه این اشعار مشهور بوده اند و تضمین آن ها رایج بوده است.

استاد شجریان در شوشتری خوانده