هوش مصنوعی: ای زندگی، آیا تو چقدر دوری و ای خاندان، چقدر به یکدیگر نزدیک می‌شوید؟

هوش مصنوعی: ای شب‌های جدایی! چه قدر غم و اندوه در دل دارم؟ کاش می‌توانستم به وصال برسم! چه زمانی خواهد رسید که دوباره به راهی که می‌خواهم هدایت شوم؟

هوش مصنوعی: مشتاقانه منتظرم تا از دیدارتان لذت ببرم و خوشی‌های شما را در رؤیاهایم تجربه کنم.

هوش مصنوعی: به این معنی است که نزدیکی و ارتباط واقعی با دیگران به بهایی که می‌پردازیم و عمق احساسات و معانی زندگی به آنچه که فدای آن می‌کنیم، بستگی دارد.

هوش مصنوعی: لباس لطیف من کجا رفته است و جامه نزدیکی کجا بر تن می‌کنم؟

هوش مصنوعی: عشق و محبتی که به آن امیدواریم، باعث می‌شود دینمان را با آن آغاز کنیم و به پایان برسانیم.

هوش مصنوعی: آیا بعد از مولای خود، به نزدیکی خواهیم رسید؟ آیا آتش دل، هرگز سرد خواهد شد؟

هوش مصنوعی: آیا در دل خود احساس درد و سکوت داری، یا اشک چشمت را نمی‌توانی کنترل کنی؟

هوش مصنوعی: آیا دل من پر از غم است اما نشانه‌ای از آن نیست؟ آیا این بی‌حوصلگی من، خواب را بر خود تحمیل کرده است؟

هوش مصنوعی: نور خدا همچون آفتاب صبحگاهی درخشان است و همانند زیبایی‌های او چیزی یافت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: شوق من به اندازه‌ای است که کافی است دیگران را بسوزاند، ای کسی که آتش را روشن می‌کنی، دیگر نیازی به آتش نیست.

هوش مصنوعی: چرا ای چشم من، به خاطر او می‌گویی و می‌گریی؟ اما از ترس او، نمی‌توانی بر خود کنترل کنی؟

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این موضوع می‌پردازد که در روز ملاقات، چطور می‌توان چهره‌ی بزرگی را دید که در میان سیاه‌پوستان، افتخار و برتری به شمار می‌آید. این اشاره به مقام و شخصیت والای فردی است که در جامعه به عنوان یک الگو و سروری شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: می‌گوید: بگذار غم و اندوه از بین برود، زیرا روز ملاقات، زیباتر از خطای خوب است.

هوش مصنوعی: من به‌راستی سوگند می‌خورم که کسی که فرزندی نداشته، به‌تنهایی به مقام و عظمت نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: دل من با وجود بی‌قراری نسبت به شما، همچنان آماده و منتظر شماست.

هوش مصنوعی: ای آقا، خورشید دین و بزرگواری، جانم فدای تو و یار تو تبریزی است.