هوش مصنوعی: در عشق خیانت کرده و قدمی لغزیدم؛ اشک‌های من با خون جدایی آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر اندوهی که از یادآوری گذشته‌ها به من رسیده، همیشه دچار پشیمانی است و این پشیمانی ندارم که پایان نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: حجاب‌ها و موانع وجود من را فراگرفته‌اند و جای افسوس این است که وجود من، در حقیقت وجودی ندارد و فقط عدم را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم بگویم که نَشْهٔ عشق و محبت مرا به تسخیر درآورده و طعم شیرین آن را چشیده‌ام، هرچند در واقع چیزی در دهانم نیست.

هوش مصنوعی: ای معشوق، تو را به اندازه‌ای می‌شناسم که دیگر نیازی به بیان نیست، ای دوست، فهمیدن این موضوع برای من دشوار نیست.

هوش مصنوعی: از لطافت تو، اگر شکر را به جای تو تصور کنم، می‌ترسم که آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که بخواهم به زیبایی و جلال تو حسرت ببرم، مانند یک پادشاه با سپاهی بزرگ و با شکوه؟

هوش مصنوعی: دست خود را بر روی سخن نادرست من نگذار؛ چون اگر سخن نادرست من را با قلم بنویسی، نتیجه‌اش چه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: این بیت به معنای تأکید بر سخاوت و generosity طبیعت وجودی انسان‌ها، به خصوص در مورد کسی است که نیکوکار و بخشنده است. شاعر به ستایش چنین فردی می‌پردازد و او را به عنوان کسی که نعمت‌ها را اعطا می‌کند و به دیگران کمک می‌کند، وصف می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر بزرگواری وجود تو، از من دل‌نازک و بی‌دل دور نشو و این را به عنوان قسمی می‌دانم.

هوش مصنوعی: با من به شدت رفتار نکن و به من آسیب نرسان، من تنها شکار حرم هستم.